Interview met DOP Myrthe Mosterman

Voor de vakvereniging van cameramensen, de NSC (Netherlands Society of Cinematographers), interviewde Gerlinda Heywegen DOP Myrthe Mosterman. Ze won in 2020 een Gouden Kalf Award voor haar eerste speelfilm (Goud, regie: Rogier Hesp). Myrthe vertelt in het interview over haar stijl, hoe ze het liefst werkt en over het werk als vrouwelijke DOP.

Fragment uit het interview:
“Ik heb uitgebreid met Sunny Bergman [met wie Mosterman o.a. de documentaire Sletvrees maakte… red.] over seksime gesproken, maar ik heb er zelf nooit echt mee geworsteld dat ik een vrouw in een mannenwereld ben. Maar in het huidige klimaat is er nogal wat aandacht voor het feit dat ik een van de weinige vrouwelijke Nederlandse DP’s ben en wat dat zegt over onze samenleving. Hoewel ik er niet veel last van heb, word ik er wel veel over gevraagd en daarom moet ik me er over uitspreken.
Wat dat betreft ben ik veranderd. Ik voel dat het een belangrijk onderwerp is voor onze samenleving. Of het verschil maakt dat ik een vrouw ben; ik denk het wel, want ik ben tenslotte een vrouw. Maar dat is slechts één factor. Iedereen verwerkt zijn eigen persoonlijkheid in zijn werk. En dat bepaalt vooral wie naar mij vraagt ​​en de reden waarom ze naar mij vragen. Ik denk dat ik vaak gevraagd word voor ‘gevoelige’ onderwerpen. Of soms om een ​​bemanning meer in balans te brengen. Sterker nog, het zijn vaak anderen die mij een bepaald label geven.”

“Ik heb gefantaseerd over hoe het zou zijn om onder een pseudoniem te werken, om te zien of het verschil zou maken. Ik merk ook dat het vooral vrouwen op de set zijn die soms moeite hebben met mijn toon omdat ik best direct kan zijn. Misschien zou je dat mannelijk kunnen noemen, maar wat is dat precies? Ik zou niet eens aan zulke beschrijvingen moeten beginnen. Ik denk niet dat camerawerk een mannenberoep is, maar de manier waarop het werk wordt gedaan, vereist wel bepaalde kenmerken en dat is misschien makkelijker voor mannen.”

“Ik vond grote en drukke sets in het begin ook moeilijk. Veel geschreeuw op de set; iedereen heeft een mening. Daar moest ik echt aan wennen, maar de sets worden veel rustiger naarmate er meer ervaring is. Ik heb vaak jonge vrouwelijke stagiaires en ze werken stuk voor stuk het liefst op kleine sets met een kleine crew. Dat herken ik.
De mate waarin vrouwen momenteel succesvol zijn, hangt vaak af van hoe goed ze zich kunnen aanpassen aan de mannenwereld. Moet je die wereld, werkmethodes, de manier waarop dingen worden aangepakt veranderen? Ik heb me ook aangepast. Ik heb een vorm geleerd. Dat wil niet zeggen dat het niet anders kan. Misschien moet ik mijn crew vragen of ze het gevoel hebben dat het bij mij anders is dan bij een mannelijke DP.”

Wat ze zeker ook wil meegeven is dit: “Een van de eerste vragen die ik kreeg tijdens mijn intake bij de Filmacademie was: ‘Jij bent onze eerste bachelor die voor Camera wil gaan. Besef je wel dat je om zes uur ’s ochtends kabels moet sjouwen als je door de modder loopt?’ Daar moest ik echt om lachen. Ik krijg wekelijks de vraag of dit een zwaar beroep is. En je moet beseffen dat ik best groot en sterk ben. Ik denk dat ik de camerapersoon ben die het vaakst is gevraagd voor een kopje koffie op de set, of waar de broodjes moeten zijn. Omdat mensen denken dat ik tot de productieafdeling hoor.”

Lees hier het hele interview
Home