Vrouwen zetten in Berlijn de Nederlandse film op de kaart

Sabeth Snijder schreef voor NRC een artikel over het succes van vrouwelijke filmmakers op de Berlinale 2023. Zeven Nederlandse (co-)producties zijn dit jaar geselceteerd voor het prestigieuze Berlin International Film Festival. Het zijn vooral vrouwen die in Berlijn de Nederlandse film op de kaart zetten; vijf van de Nederlandse producties zijn gemaakt door vrouwelijke regisseurs.

Zo was de opening van het Generation Kplus (6+) de Belgisch-Nederlandse co-productie Zeevonk en is de korte film Ma mère et moi van Emma Branderhorst geselecteerd voor het onderdeel voor veertien jaar en ouder. Voor films die mikken op een jonger publiek is de Berlinale „een droomplek” om in première te gaan, legt regisseur Zara Dwinger van Kiddo uit. Geselecteerd worden door het vooraanstaande festival is een kwaliteitslabel voor je film. Daarnaast probeert het festival via de Generation-programma’s meer dan andere festivals een jong publiek de bioscoopzaal in te krijgen, vertelt ze.

Het publiek van de 73ste Berlinale, een van Europa’s meest prominente filmfestivals, kon zondag een hele dag vullen met Nederlandse premières – en tegelijkertijd een vleugje Berlijnse bioscoopgeschiedenis tot zich nemen. ’s-Middags werd de jeugdfilm Kiddo van Zara Dwinger vertoond. Dit debuut, waarin de 11-jarige Lu (Rosa van Leeuwen) door haar excentrieke moeder wordt gekidnapt uit haar pleeggezin, had zijn wereldpremière in cultuurcentrum Urania.

Twee uur later en een paar metrohaltes verderop toonde Fiona Tan voor het eerst haar Dearest Fiona in de gerestaureerde jaren twintig bioscoop Delphi Filmpalast. Tans film bestaat, net als installatie Footsteps die eerder in het Eye filmmuseum te zien was, uit archiefbeelden van Nederland, vaak uit de jaren twintig en dertig. Denk: hardwerkende vrouwen in klederdracht, vissende mannen, spinnende kinderen. Tegelijkertijd hoort de kijker de brieven die Tans vader aan zijn dochter stuurde vanaf de jaren tachtig, toen zij vanuit Australië naar Amsterdam was verhuisd om daar te studeren. De mijmeringen over huiselijke zaken, politieke, economische en andere ontwikkelingen en de archaïsch aandoende handenarbeid op het scherm contrasteren prikkelend.

In de namiddag ging Sacha Polaks drama Silver Haze in première in de jaren zestig bioscoop Kino International, waar de rode loper was uitgerold onder de enorme ‘zwevende’ gevel die uit het retro-futuristisch aandoende gebouw steekt. Polaks vorige, eveneens Engelstalige film Dirty God, ging in première tijdens het prestigieuze Amerikaanse Sundance-festival. Maar voor Silver Haze ziet Polak voordelen aan een première in Berlijn. Silver Haze is een kleine, persoonlijke film – losjes geïnspireerd door het leven van de Britse actrice Vicky Knight. Zij speelde de hoofdrol in Polaks vorige film en liep als kind ernstige littekens op tijdens een café-brand, waarvan nooit is opgehelderd of hij werd aangestoken en zo ja, door wie. Tijdens het draaien en de promotie van Dirty God besefte regisseur Polak dat er veel te vertellen viel over het echte leven haar hoofdrolspeelster. „Dan kwam ik bij haar thuis en leerde ik bijvoorbeeld haar zusje kennen en vond hen zo’n leuk stel, dat ik het zusje ook in de film wilde.”

Het artikel is geschreven door Sabeth Snijders voor NRC.
Foto: still uit Kiddo van Zara Dwinger/Studio Ruba

 

Lees het hele artikel in NRC